Kadrije Meniqi: TRIBUTE PËR TAHIR DESKUN



1.Kohët

(Poetit Tahir DESKUT)

 

Kjo  natë

më kujton në agoni

buzëqeshjen tënde.

Më kujton

kjo natë e errët

drejtpeshimin

e humbur në pafundësi

dridhjen e fortë

vlugun e lulëzimit

në përleshje me furtunë.

Kjo natë s`ka fund

më kujton ecjen tënde të lehtë

shikimin me sy shqiponje

si nuk u deha atë natë

sepse e dehur veç isha

dhe me dashuri vargun qëndisja.

Kjo natë s`ka fund

as dita e re s`ka fund

valët nuk i shihja

por trandjet i ndija.

Eca duke kërkuar urë

që lidh kontinente

në kaltërsinë përrallore

këndova këngë të bukura

për legjendat e urave

që ndajnë pa dhembje

horizonte, horizonte.

Në çdo hap ndjek diellin

hëna më trazon

vetminë e kam shok të vërtetë

por ritmi çdoherë më shoqëron.

 

 

2.E PAKUFIJ ME JE

(U kthye ngase e thirri vendlindja,Tahir DESKUT)

 

Shumë stuhi prej detit

prej bjeshkëve të goditën

shumë stuhi bukurinë e duvakut tënd u përpoqën ta heqin

toka jonë orë e kohërave

i përballoj të gjitha.

Shumë hije deshën të errësonin bukurinë përrallore që ke

por aty ku shëndrrisin margaritarët hija vend nuk ze.

Kalove mote e mote duke luftuar furtunat e kohës

dhe asnjëherë nuk u dorëzove.

Ngrite kala e në kala kreshnikët kënduan me lahutë

e të mbrojtën me pushkë.

Fole e shqiponjave

asnjëherë penda nuk ndalet së krijuari për Ty

ritmi i vargut nuk ka të ndalur

si nuk kanë të ndalur as ëndrrat, as shpresat

se Ti je realitet i kohës.

Nganjëherë lutem të bëhem puhizë

dhe t`i prek të gjitha petalet e tua

t`i mbledh një nga një e kurorë krenarie të thurr.

Nganjëherë dua të jem heshtje e shirave e kohërat t`i ndjej

të freskoj çdo pëllumb të tokës gjithandej.

Dua të jem etje shumë herë

ujërat e tua t`i vështroj , bukurinë t`ua shijoj

ta freskoj shpirtin që moti mall ndjej

E pakufi je, e pakufie dashura mëmë Shqipëri…

 

 

 

 

 

3.ORAKUJT TË RINGJALLEN…

 

(Poetit Tahir DESKU)

 

Fluturoj e s’di të ndalem,

Të shikoj lart Shqipërinë,

Kam shumë mall për ato troje,

Kam shumë mall për Ilirinë,

Qëndrova mbi Çiçavicë,

Hodha sytë mbi Dardaninë,

Qëndrova në Këndrevicë,

Të shikoja Labërinë,

Nga Korabi shoh Pollogun,

Në Jezercë pash Dukagjinë,

Dola në Malin e Gjerë,

Të shikoja Çamërinë,

Në Baba Tomorr u ula,

Kuvëndoj me Perëndinë.

Thellë në mendime rashë,

Humba sytë mbi kaltërsinë.

Mendja më shkoi larg,

Të mora në krahë një dekikë,

Vajzë e bukur, dardanie,

Me kaçurrelat mbi ballë,

Veshur kuq e zi si flladi,

Doja të të kisha pranë,

Vështrimin tej, tej në male,

Përtej tyre shikon detin,

Detin, detin shkumë e valë,

Ma shton më shumë dertin.

Fllad dëbore, fëshfërimë,

Erë fushe trëndelinë,

Shtojzovalle fort si zana,

Nëna të përkundi djepin,

Të mëkoi me këngë e ligje,

Të mëkoi trimërinë,

Zemërzjarrta dardanie,

E bukur si dritë e Zotit.

Fluturz e vogël të qëndron mbi dorë,

E ledhaton ëmbël me sy,

Çfarë më sjell o lajmëtare,

Një lajm të bukur si ty?

Vij nga larg, nga Arbëria,

Të çmallem pak me ty,

Prap do kthehem në luadhe,

Të lodroj përsëri,

do më marrë malli shumë,

Do të kërkoj prapë të vij,

Do të vij me lajme shumë,

Për të bukurën Arbëri.

U ngrita vrap fluturim,

Me sy të zjarrtë vezullimi,

Do lëshoj zë bubullime,

Rrufe e shkrepëtimë,

T’i drejtohem djalërisë,

Heshtja shumë më mundon,

Zemra më çahet, për Ilirinë,

Kam shumë për të thënë,

Derti kurrë s’mu nda nga sytë,

E di çfarë po më kërkon,

E di çfarë të mundon,

E di pse po ngulmon,

Në zemer diç të vlon,

Të vlon dashuria,

të vlon mirësia,

Të vlon trimëria,

sytë te djalëria,

Sytë rrufe nga qielli,

Zëmër zjarr tërmeti,

Toka të lëkundet,

Të përmbysen malet,

Zëri të ushtojë,

Orakujt të ringjallen…

 

 

 

Oaza e shpresës

(Reporterit te luftës,Tahir DESKUT)

 

 Nisem e mbërrij në oazën e shpresës

me varkën e këngës

thyej rregullën e moçme të Pritjes

me hapin mes valëve të çmendura

me guximin e zgalemit

e mbështjellur kuq e zi

me aromën e bashkimit

me lahutën e gëzimit.

Është caku  i fundit ëndrra ime

perdja e diellit aty lëshohet

shkëlqimi i ylberit aty vizatohet

margaritarët e detit aty gërshetohen.

Po kthehem në folenë e moçme të ëndrrës sime

po zemra a çelet pa çelës

e kënga a del pa fjalën e gjallë

unë pyes veten e them: po kësaj rradhe po.

Jam aty tek ti oaza ime

jam aty me ëndrrën time

kthim nuk ka

jam vendosur dhe rrënjë kam lëshuar

Shqipëri fole e imja, e imja nënë…

Marrë nga gazeta NACIONAL

___